In een vonnis heeft de rechtbank van Turnhout zich uitgesproken over de aansprakelijkheid bij een lekkende stookolietank. De rechtbank was in dit geval van oordeel dat zowel fouten van de eigenaar als de stookolieleverancier op gelijke wijze en ieder voor de helft hebben bijgedragen tot de bodemverontreiniging en de daaruit voortvloeiende kosten en schadevergoedingen.
In december 2020 laat een eigenaar stookolie leveren voor ondergrondse stookolietank. In 2007 is de betreffende stookolietank voor het laatst gecontroleerd.
In februari 2021 stelt de eigenaar vast dat de tank leeg is en hij laat de stookolietank opnieuw vullen door de stookolieleverancier. Bij een keuring in maart 2021 wordt vastgesteld dat de stookolietank lek is en opnieuw bijna volledig leeg is. Uit een bodemonderzoek blijkt de grond van het betrokken perceel en naburige perceel verontreinigd te zijn ingevolge de lekkende stookolietank.
De eigenaar van de stookolietank stelt een aansprakelijkheidsprocedure in tegen de stookolieleverancier.
De ondernemingsrechtbank van Turnhout oordeelt in haar vonnis van 26 juni 2023 dat de eigenaar van de stookolietank en de leverancier een inbreuk op VLAREM II hebben begaan. De rechtbank is van oordeel dat beide fouten op gelijke wijze en ieder voor de helft hebben bijgedragen tot de bodemverontreiniging en de daaruit voortvloeiende kosten en schadevergoedingen.
De eigenaar van de stookolietank is tekortgekomen aan de wettelijke verplichting van periodieke controle en onderhoud van de stookolietank om de bodemverontreiniging te voorkomen. Volgens de geldende VLAREM-reglementering moet een stookolietank in principe periodiek om de 5 jaar worden gecontroleerd, waarna een merkplaatje (sticker) wordt aangebracht. Deze verplichting rust op de eigenaar van de stookolietank. De eigenaar mocht geen bestelling plaatsen wanneer hij wist of diende te weten dat hij niet voldaan had aan de periodieke controleverplichting.
De eigenaar dient er tevens zorg voor te dragen dat de stookolietank steeds in goede staat van werking en onderhoud verkeert en in het bijzonder dat elke verontreiniging van het milieu wordt voorkomen. Hij draagt er zorg voor dat de merkplaat steeds leesbaar blijft. De eigenaar heeft ook de verplichting aan de leverancier alle mogelijke inlichtingen over de stookolie-installatie te geven.
Anderzijds heeft de leverancier als professioneel de verplichting de nodige inlichtingen over de stookolietank bij de eigenaar in te winnen. De stookolieleverancier diende de levering te weigeren. Hij mocht de stookolietank niet vullen nu hij aan de hand van de aanwezige groene afsluitdop dan wel merkplaat, kon of diende weten dat de laatste keuring dateerde van 2007.
Conclusie
De stookolieleverancier wordt hier dus in gelijke mate aansprakelijk gesteld voor de kosten ten gevolge van de bodemverontreiniging. De rechtbank stelt namelijk dat de bodemverontreiniging zich niet zou hebben voorgedaan indien de leverancier zich terdege had ingelicht bij eigenaar naar de periodieke goedkeuring. De leverancier moest bij gebreke aan dergelijke goedkeuring de stookolielevering weigeren.
Meer op senTRAL:
Bron:
